W samotności

Wczoraj była moja chwila, tak z dala od obowiązków od hałasu i gwaru, tak- tylko ja i cisza. Skubiące kozule trawkę, w dali sarny patrzące na mnie z zaciekawieniem, śpiew ptaków i świsty delikatnego ciepłego wiatru.Będę niesprawiedliwa-kocham ten stan, kiedy jestem sama z naturą "za pan brat".

Ugotowałam obiad i zniknęłam za rogiem stodoły, poszłam na wypas z kozami tak jakby nic innego za mną już nie istniało. Kocham męża, dzieci,mój dom ale czasem muszę uciec, taki ze mnie samotnik - pustelnik. Usiadłam na pieńku patrząc na otaczające mnie pola i drzewa i wiedziałam że już mnie nie ma, wyciszyłam się, zatopiłam się w dźwiękach natury. Bez komórki bez aparatu - nie chciałam zaburzać swojej chwili. Pomyślałam sobie jaka jest ze mnie szczęściara już za mną te blokowiska cały gwar, dym spalin z samochodów teraz jestem tutaj w swoim świecie.
W czerwcu dzieci jadą z teściami dziadkami ;) nad morze, mam plan by zrobić wypas całodobowy, w nocy przy ognisku siedzieć i patrzeć na śpiące kozy na polanie, ranem cieszyć się wschodem słońca i budzącym się światem.