Cios w plecy .......

Nie mogę iść spać, wiem że jeśli nie napisze teraz, to nie napisze nigdy. Póki się to wszystko dzieje, póki jeszcze to przeżywam to mogę o tym napisać. Za kilka dni nie napisałabym o tym wcale, nie byłabym wstanie ani nawet bym nie chciała znów wracać do tego co dziś przeżyłam co nadal przeżywam i pewnie będę długo to w sobie dusić. Ja jako mały hodowca angażuję się uczuciowo do moich kóz, mimo kilku osób co twierdzą że jest wręcz odwrotnie bo ubijam koziołki- to jest nie prawda. Moje mlecznice to moje skarby, żyję nimi , jestem z nimi zawsze. Gdy chorują walczę o nie do końca. Nigdy nie przegrałam walki nawet z najtrudniejszą sytuacją teraz jestem bezsilna teraz moje dłonie opadły i nic zrobić nie mogę. Dziś los dźgnął mnie w plecy i zostanie ta blizna we mnie już chyba na zawsze. Ale nie poddaje się, wierze i walczę bo nie byłabym sobą, bo nie wierzyłabym w moją kozę. A w nią wierze bo ona wierzy we mnie i mimo cierpienia liże mnie po twarzy, jakby mówiła :" Będzie dobrze , nie płacz ja wytrzymam".
Dzień był piękny, pracowałam przy kozach, karmiłam koźlęta, robiłam im zdjęcia jak radośnie podskakiwały. Dzień był cudowny. Maja dziś wstała rano, cały dzień chodziła i pasła się na pastwisku gdy ja pilnowałam i karmiłam jej dzieci. Cudowny dzień, prawda? Na 16.30 miałam iść do szkoły na zebranie. Ubrałam się więc poszłam do kóz by sprowadzić je z pastwiska i zobaczyć czy wszystko w porządku. Było w porządku, Czarna mimo iż na dniach miała mieć wykot, nie miała żadnych objawów prócz wymienia które nabrało. Spojrzałam jej pod ogonek. Nic się nie działo. Poszłam na zebranie, nie będę się wywodzić ale tylko zdenerwowałam się rozhisteryzowanymi matkami trzęsącymi się jak galarety nad swoimi dziećmi i ogólnie bzdurną dyskusją i kłótniami między dyrektorem szkoły a rodzicami. Wracając do domu, dałam dzieciom kolacje i poszłam do kóz. I tak się zaczęło. Znalazłam w boksie u owiec ( u mnie boksy na dzień są otwarte) Czarną w rogu stajni i leżącą Tolę. Pot spłynął mi po plecach bo furtka była zamknięta ( pewnie Tola zadkiem zamknęła). Usłyszałam ciche uwodzenie koźlęcia a że było w tym boksie ciemno poleciałam po latarkę ( bo oświetlenie do boksu dla owiec nie dochodzi). Wygoniłam Tolę i zobaczyłam jak na ściółce leży ładne koźlę zaglądając pod ogon zobaczyłam jedną racicę wychodzącą z dróg rodnych. Koza meczała żałośnie , czułam że cos jest nie tak. W zębach miałam latarkę i zaczęłam ciągnąć koźlę, jedną racicę miała podwiniętą ale nie na tyle by sprawiło to problem z wyjściem, rodziła się tyłem. Jak je wyciągnęłam od razu czułam że coś nie tak, w sumie drżało mi serducho i umierałam ze strachu bo kózka była bezwładna i oddychała tak jakby nie mogła oddychać. Nacierałam ją około godziny, tarłam ruszałam oczyszczałam drogi oddechowe ze śluzu. Niestety padła. Umarła mi na rękach. Drugie młode wzięłam i przeniosłam wraz z matką do budynku ocieplonego gdzie mam porodówkę. Dopiero wtedy zobaczyłam, że jedna strona brzucha kozy jest dziwnie spuchnięta, wyglądało to tak jakby miała przepuklinę i wszystko przelało jej się na ten bok pod skórę. Koza prężyła się, parła, meczała. Zdezynfekowałam dłonie po umyciu i włożyłam do środka rękę, nie mogłam wyczuć czy jest jeszcze jedno bo w drogach rodnych już była macica. Macica rozerwana, popękana i zerwana. Krwotok straszny, krwotok a ja nic nie mogłam zrobić. Umyłam ją , stała. Nie mogła się położyć, co się kładła dostawała drgawek jęczała z bólu. Zdoiłam całą siarę by karmić małą w razie gdyby nie przeżyła Czarnulka. Oczywiście żaden wet nie odbierał telefonów, jeden ( mój) odebrał - będzie jutro, dziś jest w Katowicach. Dziękuję ci Madziu że dzwoniłaś po wetów bo ja nie byłam wstanie.
 Malutka jest w domu leży koło mnie napojona i spokojna, czarna walczy o życie. Walczy jak każda moja koza, zaglądam do niej chodzę mówię do niej by się nie poddawała. Jutro ma być wet ona musi przeżyć, zrobi jej operację. Zszyje jej macicę i ona przeżyje, bo inaczej być nie może !!!!! Jeszcze takiego czegoś nie przeżyłam, nie przeżyłam. Tyle trudnych porodów nigdy nie było takiej sytuacji. Mogę sobie wyrzucać i wyrzucam sobie bo po co ja poszłam na to zebranie albo mogłam ją zamknąć w boksie dla pewności. Mogłam wszystko mogłam ale kto mógł przewidzieć coś takiego? Tym razem nawaliłam na całego, zawiodłam ją. I tego wybaczyć sobie nie mogę.  trzymacie za nią kciuki, bardzo was o to proszę bo nic nie jest tak ważne jak to by przeżyła.
To malutka, jedyna pociecha moja z całego tego nieszczęścia.

Musiałam o tym napisać, wyrzucić to z siebie. Jestem z tym sama, nie mam ramienia by się wypłakać ze zrozumieniem. Kto może mnie zrozumieć, przecież to tylko koza. Zwykła czarna koza, nic szczególnego. Dla mnie tak  nie jest , to nie jest zwykła koza. I tak bezsennie dziś będę przy niej trwać. Chodzić i pilnować, małą karmić. Oby do jutra.