Chwile prawdy

Od dawna zastanawiałam się czy napisać o tym. Ten temat raczej jest przeze mnie omijany. Nie myślę o tym, nie zastanawiam się nad tym jak kiedyś będzie, może jutro może za parę lat.
Ostatnio napływają do mnie wspaniałe komentarze i e-maile od cudownych ludzi którzy mówią mi jak podziwiają moja pracę. Bardzo mnie to cieszy i jestem niezmiernie zaskoczona tak pozytywnym patrzeniem na moją prace jak i pasję. Wczoraj nie mogłam zasnąć i tak sobie rozmyślałam. Jeśli każdy z Was czyta co piszę i śledzi moje życie to przecież musze być wobec WAS szczera. Jest jedna rzecz o której nigdy tutaj nie pisałam, nawet nie miałam zamiaru... bo taki ze mnie człowiek, że żalić się nie cierpię i moje słabości są dla mnie raczej wstydliwe ;)
No Monika dojdź do sedna sprawy bo robić mizerię !!!  :)
Po urodzeniu synka jak już mieszkałam tutaj na wsi  stan mojego zdrowia nie był zadowalający. Proste czynności były dla mnie udręką. Ból wszystkich stawów, kręgosłupa, mięśni i kości. Ot taki mały uszczerbek ;)
Zrobiłam sporo badań i wyszło na jaw że niestety jestem chora. Jest to Reumatoidalne Zapalenie Stawów czyli choroba autoimmunologiczna.
Wizyta u lekarza zakończyła się szybko, wyszłam z gabinetu i biegiem poszłam do samochodu. Siadłam ... zamknęłam drzwi i się rozpłakałam. Taki finał. Po chwili  pomyślałam ( przepraszam za wyrażenia ;) Ty głupia babo beczysz z takiej głupoty? Weź się w garść. Postanowiłam - żadnych leków!! kompletnie żadnego leczenia. Dlaczego?? Ponieważ jest to choroba nie uleczalna, sterydy którymi szpikują ludzi z tą przypadłością tylko osłabiają serce i spowalniają chorobę. Nie ma cudów.
Przemyślałam sobie wszystko i doszłam do wniosków, że musze o tym zapomnieć, nie myśleć o tym i żyć jak żyłam albo i lepiej !!! Dlatego może moja walka o spełnianiu marzeń jest dla mnie tak ważna. Lekarz stwierdził tylko rehabilitacja- no cóż nie oszukujmy się to drogi luksus więc pomyślałam KUPIĘ KOZĘ. Dlaczego ?? Bo będę miała mobilizację do ruszania się do pracy przy niej bo jej mleko ma wapno przez nas przyswajalne i dzięki temu zdrowiej dla mnie i dla dzieci. Każdy z rodziny patrzył na mnie ze zdziwieniem .... Zwariowałaś ledwie chodzisz, ręce cię bolą, ledwie zapinasz guziki a co dojenie, wywóz gnoju i ciągła praca ??
No tak lekarz stwierdził że za 1,5 roku będę jeździć na wózku lub co gorsza leżeć.
Ja???? Nigdy w życiu !!! Nie raz mówię, że nikt i nic nie jest w stanie mnie tak zdominować jak Ja sama siebie :) Mija już ponad 2 lata od diagnozy i co?? widzicie sami :) Czuję się wspaniale, czasem boli czasem ciężko wstać ale dzięki moim zwierzakom żyję godnie. Dają mi to wszystko co nie jeden lek lub szpital by mi nie dał. A lekarz??? hmhmhm powiedział że jeszcze takiego czegoś nie widział. To cud - choroba nie postępuję od 2 lat, przegrała ze mną :)

Napisałam Wam o tym bo myślę, że powinniście wiedzieć o mnie to co skrywałam. Może ta praca która wykonywałam nie raz była usłana bólem i łzami ale czy nie było warto zawalczyć o siebie i rodzinę ?? Bo przecież to ona by cierpiała razem ze mną.

Dziękuję Wam za tak miłe słowa skierowane do mnie, dziękuje Ci Doroto za twój post na swoim blogu o mnie. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy :)
Pozdrawiam.