Dwa oblicza

 

Czasem tak bywa, że nad naszym domem nachodzą burzowe chmury, głębią się i samym wyglądem straszą. W panice zabezpieczamy wtedy wszystkie budynki, ściągamy z pastwisk zwierzęta i ukrywamy je pod dachem by je ochronić. Sprzątamy wszystko co może porwać wiatr czy zmoczyć deszcz. Tak bywa, że nadchodzi ta burza a po niej trzeba liczyć straty, nie raz się rozpacza nad zerwanym dachem czy też zatopionym ogrodzie. Czasem wiatr kładzie swą silą na ziemie wszystko nad czym pracujemy kilka miesięcy czy lata. Czasem bywa i tak że straszące nas chmury rozwiewa wiatr i ku naszemu zdziwieniu wychodzi słońce. Teraz ja jestem tak zdziwiona gdy widzę powoli wychodzące słońce za chmur i dziwie się sama sobie pytając: "po co człowiek się tak martwił i ganiał zdziwioną zwierzynę do stajni, kurników i obory?". Świat patrzy wtedy swoimi wielkimi oczami ze zdumieniem i zaśmiewa się nam w twarz, że zrobił  nas w "konia". Może słońce jeszcze całkiem się nie ukazało w rozwianym wiatrem niebie ale widzę jakieś delikatne promyki co dają mi nadzieje, że będzie tylko lepiej. Po rozmowie z głównym weterynarzem powiatowym z IW i moim prywatnym weterynarzem trochę się uspokoiłam. Nie żebym potrzebowała zapewnienia, że zwierzęta są zdrowe - bo to wiem na pewno. Wystarczy dobrze poczytać o Scrapie u kóz i wiadomo że moje żadnych objawów nie miały ani mają, ale przede wszystkim obawa o wybicie w bezsensowy sposób mojej trzódki gdzieś rozwiała się w całym tym lęku. Cieszę się, że na trzeźwo zdziałałam, że posłuchałam rad znajomych i podjęłam działania. Teraz jestem informowana jak osoba chętna do współpracy a nie jako przestępca winny swego czynu. Nikomu nie łatwo jest tłumaczyć się i udowadniać że nie jest się garbatym aniołkiem , łatwiej jest jeśli sami umiemy powiedzieć głośno co się dzieje. Bo przecież gdyby oni pierwsi do mnie dotarli jaką miałabym szanse by wysłuchali to co do nich mówię? Szczerze jak na razie nie wiem co robić, zostało mi czekanie. I z tego co wiem nic nam już nie grozi, tylko życie czasem zaskakuje nas tak nieprzyjemnie, że nie przestaje być czujna.Dziękuje Wam za wsparcie, ciesze się że mi ufacie i tak dużo od siebie wsparcia ofiarowujecie. Byle by Was omijały takie złe przeżycia i doświadczenia. Ja chyba już przywykłam i po każdym takim upadku czuję się silniejsza.Bo przecież mam o co walczyć, prawda? Pozdrawiam