Przygotowania

 

Czas się przygotować do wszystkiego: do życia, do zbliżającej się jesieni, do operacji synka , do ich pierwszego dnia w przedszkolu. Do wszystkiego. Czas minął nieubłagalnie szybko, mało człowiek nacieszył się słońcem tego roku, mało zebrał plonów i mało nacieszył wakacjami. Poranki są chłodne, ostry jesienny wiatr czuć już na plecach, liście opadają na ziemię niczym wrześniowy deszcz. Najtrudniejsze przygotowania ma Tomek, który od wczoraj przechodzi nauki dojenia i oporzadku przy zwierzętach.

 Opornie mu idzie mimo jego zaangażowania, ciężko mu wyczuć wymiona i swoje ciężkie dłonie a ze strzyków zamiast strumieni mleka kapią małe krople. Mam czas do niedzieli nauczyć go na tyle by dał sobie sam radę, w sobotę wywiozę córkę do siostry a w niedzielę ruszam z synem do Chorzowa do kliniki. Czeka go w poniedziałek operacja, mam nadzieje, że ostatnia. Zdjęcie drutów i kolejny raz czyszczenie kości paluszka z ropy która niestety od dwóch  dni znów zgromadziła się pod skórą. Dwa dni temu znów była panika gdy syn obudził się z opuchniętym palcem wskazującym a pod skórą było widać ropę. Zbladłam na samą myśl, że po kuracji antybiotykowej wróciła infekcja. Dwie godziny później byłam już w mieście jeżdżąc po lekarzach i dzwoniąc gdzie się tylko dało. Kolejny raz dr.Pilecki przyjął nas między pacjentami i zbadał Boryska. Na szczęście nie ma powrotu na węzły chłonne ale w trakcie operacji zdjęcia drutów palec muszą oczyścić i wymaz zbadać. Mocze paluszek w czystym spirytusie i wczoraj ropień pękł. Jestem dobrej myśli i wiem że to już koniec szpitalnych przejść. W niedzielę wyruszymy po wolność dla rączki, po beztroskie kąpiele w wannie i obejmowanie mojej szyi dwoma rączkami. By Tomek nie stracił pracy ja muszę jechać a że mamy trochę czasu to nadszedł czas na nauki w dojeniu. Komicznie to wygląda jak kawał chłopa dyszy nad wymieniem i poradzić sobie nie może hehehhe :D To taki mój ironizm bo przecież ja mam lajtową pracę heheheh ;)
Szczerze to nigdy w swoim życiu nie czekałam tak na zimę, pierwszy raz mam takie ogromne pragnienie by ten straszny rok się już skończył. Ta trzynastka jest w tym roku dość męcząca choć nie nalezę do przesadnych ludzi ale w tą właśnie bardzo wierzę. Utrudnił ten rok nam życie , bardzo zmęczył nas swoim pobytem. Dość uciążliwy z niego gość. Przywitałam go chlebem, solą i wódką a on napluł mi w twarz. Choć przeżyć było tak wiele negatywnych jakoś obronną ręką i cudem wyszliśmy na prostą. Dziecko zdrowieje, kozy bezpieczne a i budynki w tym roku omijały burze i wichury. Dla mnie już praktycznie wrzesień, tym miesiącem żyję. Przygotowaniami do zimy, bezpieczeństwem dla nas i zwierząt przed mrozem, zakupieniem zapasów bo przecież nic nie zbiorę z ogrodu. Biedna zima nas czeka, bardzo skromna i licha (za to z tego co już widzę po tylu latach obserwacji na wsi) wiem, że mróz nam nie odpuści. Ciężka i mroźna będzie biała dama. Nie żebyście myśleli że popadam w negatywizm hehehhe po prostu wiele potrafię już zauważyć, zaobserwować by wiedzieć jak będzie. Teraz jednak chcę się skupić na synu i przejść przez to co mnie czeka. Trzeba wierzyć że będzie dobrze i ja to właśnie robię. Na koniec tak trochę bardziej pozytywnie, czyż ona nie jest słodka??

 

Pastwiska wciąż sycącą zielenią pachną.

 

 

W tym roku rozpieszczają nas pomidory, pachnące i słodkie w smaku. Obfitość ich jest ogromna.

 

Tolcia rośnie jak na drożdżach, wspaniale się chowa. I straszny z niej pieściuch :)

Pozdrawiam serdecznie :)