W stronę zachodzącego słońca

Moja Tola dziś cały dzień stała , mało leżała. Stojąc tak patrzyłam jak jej oczy skierowane są wprost na zachodzące słońce. Coś wtedy poczułam , jakby życie do niej wracało. Jej oczy dziś już nie są zobojętniałe, języczkiem memla i dziś doczekałam się jej zawołania MUUUUUUUUUU!!!! :) był czas karmienia, prawie klapki pogubiłam lecąc do stajni ją nakarmić. Nie pomyślałam jaką radość może dać jej głód. Tola wróciła :) A ja jestem niesamowicie szczęśliwa, że wygrałyśmy!!! teraz bardzo ważne jest leczenie, przez 4 kolejne dni podaję jej zastrzyk do mięśniowy z antybiotykiem. Po kuracji antybiotykowej przejdę na pojenie EMY -mi które odbudują nie tylko jej florę ale i nie pozwolą na nawrót choroby. Dziewczyny z całego serducha dzięki Wam za wsparcie nawet nie wiecie jak dużo siły mi dałyście. Jak miałam chwilę w dołku czytałam Wasze komentarze by poczuć, że jest szansa. Nie wiem czy antybiotyk czy moje drapanie jej za uszkiem kiedy się dusiła , kaszlała dało jej siłę ale sądzę że my wszyscy daliśmy coś od siebie dobrą myślą dla jej wyzdrowienia. Nie jest jeszcze zdrowa ale jak sam weterynarz powiedział, że kryzys minął. Wiem, że wiele osób się może dziwić, że ja tak emocjonalnie podchodzę do zwierząt ale ja po prostu nie umiem inaczej. Jaka jest ta szara rzeczywistość w gospodarstwach każdy wie ale czy to źle, że zanim trafią na tamten świat nie można obdarzyć ich uczuciem ? Wykonywać każdą czynność przy nich z miłością i troską tak by czuły się dobrze u nas? Choć moje ulubione mlecznice dożyją sędziwego wieku w moim gospodarstwie bo mówię wam dziwoląg jestem bo kocham te moje zwierzaki. I jak dzieje im się krzywda zawsze cierpię razem z nimi. Kiedyś ktoś mi powiedział, że ja nie podchodzę jak hodowca tylko jak członek stada. Nawet mój weterynarz potwierdza, że zwierzęta maja więcej przemyśleń i uczuć niż człowiek tylko inaczej je wrażają. Tylko my jesteśmy tak próżni żeby sądzić,że mamy prawo do uczuć.