Coś dziwnego?? :)))

Ja grabię w duże kopki, Tomek widłami ładuje siano na przyczepę i dumne siedząc na swym kładzie (którego ja nazywam Pierdziołkiem) zwozi je do stodoły. Później przerzucanie siana pod sam dach stodoły i wieczorem z ledwością wracamy do domu. Mimo wszystko praca się nie kończy, Tomek szykuje i kąpie dzieci przed snem a ja doję i karmię na noc. Powracam do domu tuż przed zmierzchem a jeszcze sery trzeba zrobić. I tak od kilku dni wciąż na pełnych obrotach. Jak już oblepiona jestem od potu i gryzących nasion traw grabiąc myślę, że tylko dwa trzy dni i jak położę się na hamaku nikt siłą mnie nie ściągnie!!!Jeszcze tylko trochę, jeszcze tylko trochę -myślę.A siana cały czas tyle samo jakby w ogóle nie ubywało. Z hektara spokojnie w tym roku zbierzemy ponad tonę gdyż przeciągnięcie się pierwszego pokosu do lipca doprowadziło, że trawa była wysoka do 1,5 metra. Nudny wstęp prawda? Nie o sianie chce dziś pisać ale o czymś co mnie spotkało nad ranem. Rano wyszłam przed dom kierując się w stronę do zagrody, z dala już zauważyłam, że na okólniku coś się poruszyło. Od razu pomyślałam, że te moje szelmy coś wykombinowały i wydostały się z zagrody na okólnik ale to nie były one. Czekały już na mnie, od kilku dni wiedziałam że do mnie dojadą ale nie wiedziałam, że tak niespodziewanie. Znajomy je zostawił  i wrócił później zastając mnie na pastwisku gdy zdejmowałam linki pastucha. Po chwili rozmowy zapytał- Chcesz jeszcze jedną dojną? Oczywiście! od razu się zgodziłam. I tak po godzinie kolejna była u mnie.Nie kupiłam ich ale są u mnie, można nazwać to nawet prezentem. Coś w stylu dzierżawy na czas nieokreślony. Bo tak to już jest jak dwie osoby nie potrzebują konkretów. Rozmowa, propozycja, zgoda i realizacja. Po co zbędnie doszukiwać się drobnostek? To jest kwestią wzajemnego zaufania i pewności co do drugiej osoby. Ja mam u siebie te wspaniałe istotki oraz jego pięknego i powabnego który będzie na rozród dla moich kóz a znajomy ma coś na czym mu zależało. Choć dokładnie nie wiem co heheh nie pytałam. Wiem, że problem pokrewieństwa wiem że ma kolejnego kozła do rozrodu tej samej rasy i nie mogą być razem. To wiem a reszta ?? Jest zbędna! Kwestia zaufania.
I tak przedstawiam Wam kochani piękne kozy i kozioł rasy Anglo-nubijskiej!!! :))))

Absolutnie zmieniam zdanie co do kozłów, po prostu nam się źle wcześniej trafiło. Boguś jest boski!! Łagodny, spokojny totalnie obdarty z agresji!! Moje dzieci go uwielbiają i dosłownie chodzą za nim krok w krok. Śmiać mi się chce gdy mówią, że to ich Boczuś hehehhehehe :)))  Trzymacie się!! Pozdrawiam!!!