Dwa kolory rzeczywistości

Jak to w jednej rodzinie tworzą się dwa światy. W jednym jest radość i zabawa w drugim szpitalne mury  zastrzyki i pobieranie krwi. Borysek nadal w szpitalu, nadal mało wiemy. Dzisiejszy poranek był radosny , dowiedziałam się od Tomka że lekarz badał Boryska i guz się zamiesza....krótko trwała radość.... Po USG guza pod paszką wyszło, że coś jest niepokojącego w tym malejącym guzku. Nie wiem co ale lekarz się zaniepokoił. Dodatkowo z porannego poboru krwi wyszły nie najlepsze wyniki badań. Znów stres i pytanie CO DALEJ? Czego się spodziewać? Jak już wychodzimy na prostą znów zaraz dołek. Martwię się i czuje jak stres robi spustoszenia w moim organizmie. Czuje chęć pojechania do syna a nie mogę. Adrianek jest u mnie bo Weronika nadal w szpitalu, na szczęście okazało się że to tylko 3 dniowa wirusówka. Przynajmniej o jedno dziecko się nie martwię.Dzieci szaleją a ja mam zajęcie . Przynajmniej nie zamartwiam się cały czas. Nie dają mi odetchnąć ale to przynosi mi więcej ulgi niż nie jeden środek na nerwy. Spodziewam się w środę teściowej która ma mi trochę pomóc, tym bardziej że chce w czwartek jechać do synka. Tęsknię za nim strasznie. Na domiar Tomka rozebrało przeziębienie, jakby nam stresów i problemów nie brakowało. Szpikuje się lekami by się nie rozłożyć całkowicie.Mam w sobie dużo siły i będę brnąć przez te zarośla problemów tylko ile człowiek wypłacze i ile się wy martwi o to dziecko sam ten na górze tylko wie.A tu ten inny świat- radości , które mi tętni życiem na podwórku.

Tak dziś myślałam, że jak tylko wróci mój syn do domu skończy się to całe zamartwianie, po chwili jednak doszłam do wniosku że wtedy i tak będę się zamartwiać, że tego nie będzie łatwo się wyzbyć z siebie. Każdy jego krok będzie przeze mnie monitorowany z obawą by sobie czegoś nie zrobił. Każda rana będzie już dla mnie stresem. Nigdy nie przechodziłam z dziećmi takich sytuacji, jest to dla mnie nowość.Teraz czuje, że jestem osaczona tym wszystkim i czuję się całkowicie bezradna. Te czekanie na telefon mnie zabija!! Jestem dobrej myśli tak przynajmniej sobie mówię pod nosem. .
Dziękuje za wsparcie, będę to chyba przez długi czas powtarzać. Miło jest dostawać takie komentarze pełne empatii i troski mimo że znacie mnie tylko z blogowego świata. Pozdrawiam