Głębia

Czy można nazwać to zbiegiem okoliczności? Tak wiele dochodzi do człowieka po fakcie, jak emocje opadają. Czy na prawdę można nazwać to fartem kiedy dzieje się coś raz za razem ? Jak opadł stres i te wszystkie złe emocje i przy kawie w tęsknocie za synem rozpamiętywałam całą tą historie, doszło do mnie że w tym wszystkim coś mi nie gra. Przecież nic nie dzieje się na tym świecie bez powodu, nie ma ot tak czegoś po to by było, musi to mieć wyraz czegoś głębszego.Przynajmniej ja mam takie nastawienie do życia. No dobrze stało się jak się stało - złamana rączka, zdjęty gips i przemieszczenie- ale właśnie tego dnia musiał ten lekarz przyjmować w Częstochowie .Właśnie tego dnia musiałam trafić na miłą recepcjonistkę przez telefon która powiedziała mi gdzie ten lekarz przyjmuje. Właśnie tego dnia ( co jest rzadkością) nie było tłumów i mogłam syna dać w ręce specjalisty.Właśnie tego dnia zostaliśmy przyjęci do najlepszego szpitala w Polsce. Drugi namacalny moim zdaniem cud to, że jak zauważyliśmy guzek właśnie tego dnia przyjmował doktor w częstochowskiej prywatnej klinice co uratowano mu zdrowie a nawet życie gdyż po dwóch dniach rozprzestrzeniło by się to zakażenie po całym organizmie. Można by nazwać to zbiegiem okoliczności? Następny przypadek, że właśnie w tym samym czasie gdy moje dziecko było po drugim zabiegu wysłałam sery do pewnej pani która miała w gościnie żonę lekarza właśnie z tej kliniki.Za co dziękuje, że okazali serce i chęć pomocy ( czy to zrobili czy nie, ważne że chcieli). I teraz najważniejszy moim zdaniem cud to że jednego dnia są złe wyniki a za dwa dni wyniki krwi idealne, a guz wchłonął się w takim tempie, że można już zapomnieć jak wyglądał sprzed dwóch dni!! I tak jutro jadę do syna by w piątek wrócić z nim do domu. Lekarze od dziś rana  robili wszystkie możliwe badania-od prześwietleń płuc do USG brzucha itp.By mieć pewność, że wyjdzie zdrowy z kliniki. Mój synek będzie w domu, skończą się jego koszmary nocne i płacz za mamą a ja znów odetchnę z ulgą i będę mogła patrzeć na jego uśmiechniętą buzię. Radość jest we mnie ogromna i taka wdzięczność do losu do ludzi do opieki kogoś tam na górze nad moim synem. Wdzięczność mnie ogarnia i pokora za daną nam szansę i możliwość radości a nie smutku. Dziękuję każdą cząstką siebie wszystkim dobrym duszom i ludziom,stróżom i opiekunom. Dziękuje !!!! Świat zaczyna być lepszym gdy zmieniamy go wpierw od siebie samych, dajemy po cząstce tej dobroci choć kilku osobom.Tylko wtedy nasze życie jest coś warte.Ma sens.